زنی در کابین شماره ۱۰

فیلم The Woman in Cabin 10 2025 — زنی در کابین شماره ۱۰؛ وقتی حقیقتِ دریایی زیر دروغ‌ها دفن می‌شود

فیلم اقتباسی است از رمان پرفروش «زنی در کابین شماره ۱۰» اثر Ruth Ware. کارگردان فیلم سایمون استون با فیلمنامه‌ای که با همکاری چند نویسنده آماده شده، تلاش کرده تا معمای اصلی کتاب را به پرده سینما بیاورد. داستان در سال ۲۰۲۵، بر روی یک کشتی تفریحی بسیار لوکس به نام Aurora Borealis اتفاق می‌افتد، جایی که لورا «لو» بلکلاک، خبرنگاری است با گذشته‌ی دردناک، که مأموریت پوشش سفر خیرخواهانه‌ی صاحبان کشتی را پذیرفته است. اما وقتی شب هنگام چیزی عجیب می‌بیند — زنی که به نظر می‌رسد از کابین شماره ده به دریا انداخته شده — با انکار کامل مسافران و خدمه مواجه می‌شود. هیچ‌کس باور ندارد چنین شخصی وجود داشته باشد؛ همه چیز درباره‌ی حقیقت دارندگان کشتی و ظاهر لو است.

تحلیل روایت و ساختار داستانی

فیلم با معرفی لو و سابقه‌ی حرفه‌ای و روانی او آغاز می‌شود: لو قبلاً با پرونده‌ای مواجه شده بوده که پیامدهایی برایش داشته، و این گذشته درونی‌اش هنوز تأثیر دارد. این پس‌زمینه، نگرانی‌ها و هراس‌های لو را قابل درک می‌کند. کشتی لوکیشن بسته و لوکس فیلم است؛ فضای محدود، مسیر تاریک و راهروهای خالی در شب، سکوت، انعکاسات نور بر آب و دیوارها، همه در جهت ساختن حس معمایی و تنش مؤثر عمل می‌کنند. فیلم تلاش دارد تعلیق را در طول مسیر حفظ کند؛ هر چه لو بیشتر بی‌اعتبار می‌شود، هر چه بیشتر توسط دیگران انکار می‌گردد، فشار بر روان او و تماشاگر بیشتر می‌شود. اما مشکل یکی این است که بعضی پیچش‌ها زود پیدامی‌شوند و آن حس «معما را حل کن» به اندازه کافی طول نمی‌کشد. همچنین فیلم به سراغ تم‌هایی نظیر اعتماد، قدرت پول و شهرت، و اینکه وقتی شاهدی هستی، چگونه با اغلب کسانی که منفعت در خاموشی دارند روبرو می‌شوی، می‌رود؛ ولی شاید به اندازه‌ی لازم این تم‌ها عمق نگیرد.

شخصیت‌ها و بازی‌ها

لورا «لو» بلکلاک (Keira Knightley)
نقطه ثقل فیلم است. نایتلی در نقش زنی که هم آسیب دیده و هم مصمم است، بازی قابل قبولی دارد. او بین هراس، استیصال و اراده برای رسیدن به حقیقت نوسان خوبی دارد؛ گرچه گاهی واکنش‌هایش کمی بیش از حد احساسی به نظر می‌رسد.

ریچارد بولمر (Guy Pearce)
صاحب کشتی و یکی از شخصیت‌های مرموز فیلم. حضور او آرام و تهدیدآمیز است؛ کسی که انگار رازهایی پنهان دارد و بازی Pearce حس تردید و سوءظن را در تماشاگر برمی‌انگیزد.

شخصیت‌های فرعی
همراهان لو در سفر، مهمانان و خدمه کشتی شخصیت‌هایی هستند که در ظاهر قرار است رنگ‌آمیزی شوند به‌عنوان مظنون یا شاهد، اما برخی از آن‌ها فرصت کافی برای عمق یافتن ندارند. بعضی کارکترها کلیشه‌ای‌اند—ثروتمند مغرور، پزشک رازدار، هنرمند نفوذپذیر—و گاهی رفتارشان برای پیشبرد داستان به نظر الزامی می‌آید نه طبیعی.

جنبه‌های فنی و بصری

تصویر و لوکیشن
محیط کشتی خیلی مهم است؛ طراحی صحنه و نورپردازی در داخل کشتی (راهروها، کابین‌ها، راه‌پله‌ها) کمک می‌کند تا حس «محصور بودن» و اضطراب بیشتر احساس شود. نمای بیرونی کشتی بر روی آب و شب‌هنگام، انعکاسات نور و تاریکی دریا، همه به فضا فانتزی و وحشت‌آمیز فیلم افزوده‌اند.

موسیقی و صداگذاری
استفاده از صداهای محیطی (امواج، صدای باد، اشاره به آب، صداهای شبانه) و سکوت در برخی مواقع باعث شده فیلم در بعضی لحظات تنش خوبی ایجاد کند. موسیقی گاهی حس نفوذپذیری روانی را تقویت می‌کند.

تدوین و ریتم
فیلم نسبتاً کوتاه است (حدود ۹۵ دقیقه) و سرعت پیشروی داستان تا نیمه دوم مناسب است؛ اما همان‌طور که گفته شد، بعدا پیچش‌ها زود آشکار می‌شوند و بخش پایانی تأثیرگذاری کمتری برای بعضی بینندگان دارد. فیلم بین عناصر معمایی و روانی تلاش می‌کند تعادلی برقرار کند.

«زنی در کابین شماره ۱۰» تلاشی ست برای مدرن کردن داستان معمایی کلاسیک در فضای لوکس و محدود کشتی. فیلم بیشتر مناسب کسانی است که دوست دارند معمایی روانی با جوّ تیره و لوکس ببینند، نه فیلمی که خواهان پیچش بی‌پایان یا لایه‌های عمیق شخصیت‌پردازی‌اند. اگر بخوای یک فیلم معمایی سبک به همراه کمی ترس و راز ببینی، این اثر انتخاب قابل قبولی است. اما اگر دنبال تجربه‌ای خارق‌العاده در ژانر هستی، شاید احساس کنی بعضی فرصت‌ها هدر رفته‌اند.