احضار: آخرین مراسم

فیلم The Conjuring: Last Rites 2025 — احضار: آخرین مراسم، خداحافظی با وحشت کلاسیک

وقتی نام The Conjuring به میان می‌آید، ناخودآگاه ذهنمان به سوی لحظات دلهره‌آور، صحنه‌های تاریک و حضور شبح‌وار نیروهای ماورایی کشیده می‌شود. این مجموعه از همان ابتدای راه در سال ۲۰۱۳ با فیلم نخست، توانست تعریفی تازه از ژانر وحشت در سینمای مدرن ارائه دهد و میلیون‌ها مخاطب را به سالن‌های سینما بکشاند. حالا در سال ۲۰۲۵، با اکران فیلم The Conjuring: Last Rites یا همان «احضار: آخرین مراسم»، شاهد اثری هستیم که نه‌تنها یک داستان تازه روایت می‌کند، بلکه وظیفه مهم‌تری هم بر دوش دارد: خداحافظی با فرانچایزی که بیش از یک دهه در قلب طرفداران جا خوش کرده است.

این فیلم، به کارگردانی مایکل چِیوز و با بازی دوباره پاتریک ویلسون و ورا فارمگا، تلاش می‌کند پرونده‌ای واقعی به نام Smurl Haunting را به تصویر بکشد؛ پرونده‌ای که در تاریخ تحقیقات پارانورمال به یکی از عجیب‌ترین و ترسناک‌ترین ماجراها معروف شده است. اما نکته مهم‌تر این است که Last Rites قرار است نقطه پایانی بر سفر سینمایی اد و لورین وَرِن باشد؛ شخصیت‌هایی که به واسطه بازیگرانی توانمند، به بخشی جدانشدنی از دنیای وحشت مدرن بدل شده‌اند. فیلم بر پایه یک روایت واقعی ساخته شده، اما به رسم آثار Conjuring، همه چیز با چاشنی سینمایی پررنگ‌تر می‌شود. ما با خانواده‌ای روبه‌رو هستیم که خانه‌شان به تدریج به میدان جنگی میان دنیای مرئی و نامرئی تبدیل می‌شود. صدای زنجیرها، سایه‌های مرموز، حضور شوم در آینه‌ها و اتفاقاتی که از زیرشیروانی آغاز می‌شوند، آرام‌آرام زندگی آن‌ها را مختل می‌کند. در سوی دیگر، اد و لورین وارن درگیر دغدغه‌های شخصی خود هستند. آن‌ها پس از سال‌ها تحقیق و پرونده‌های بی‌شمار، خسته‌تر و آسیب‌پذیرتر از همیشه به نظر می‌رسند. با این حال، حس وظیفه و باور قلبی‌شان باعث می‌شود بار دیگر به دل خطر بزنند. فیلم سعی دارد همزمان با روایت ترسناک اصلی، گوشه‌هایی از زندگی خانوادگی و چالش‌های درونی این دو شخصیت را به نمایش بگذارد. این ساختار دوخطی — ترکیب یک پرونده پارانورمال و زندگی شخصی وارِن‌ها — در بخش‌هایی به خوبی کار می‌کند و باعث می‌شود فیلم عمق بیشتری داشته باشد. اما در لحظاتی نیز ریتم کند می‌شود و تمرکز مخاطب میان دو جریان داستانی جابه‌جا می‌گردد.

شخصیت‌ها و بازی‌ها

اد وارن

پاتریک ویلسون بار دیگر نشان می‌دهد که چرا حضورش برای این سری حیاتی است. اد در این قسمت بیش از همیشه انسانی خسته و آسیب‌دیده به نظر می‌رسد. بازی ویلسون به‌ویژه در صحنه‌های احساسی، لایه‌ای واقعی به شخصیت می‌بخشد و به مخاطب یادآوری می‌کند که پشت چهره یک شکارچی ارواح، مردی با بار سنگین ترس‌ها و خاطرات تلخ قرار دارد.

لورین وارن

ورا فارمگا همچنان نقطه قوت مجموعه است. او توانسته شخصیتی خلق کند که ترکیبی از قدرت روحی، حساسیت روانی و شکنندگی زنانه را در خود جای داده است. لورین در این فیلم بیش از همیشه با گذشته و توانایی‌های ماورایی‌اش درگیر است و فارمگا با ظرافت این کشمکش درونی را به نمایش می‌گذارد.

جودی وارن

دختر خانواده نیز نقش پررنگ‌تری نسبت به آثار قبلی دارد. او به نوعی پلی است میان زندگی خانوادگی و پرونده‌های ترسناک والدینش. حضورش باعث می‌شود مخاطب نه‌تنها به ترس‌های بیرونی، بلکه به پیامدهای روانی این سبک زندگی برای خانواده و نسل بعد نیز فکر کند.

خانواده Smurl

شخصیت‌های فرعی این خانواده شاید به اندازه وارِن‌ها به یاد ماندنی نباشند، اما فضای لازم برای خلق موقعیت‌های ترسناک را فراهم می‌کنند. بازی‌های آن‌ها طبیعی و باورپذیر است و همین باعث می‌شود مخاطب بتواند ترس‌هایشان را لمس کند.

ترس از ناشناخته

هسته اصلی فیلم همچنان بر ترس از چیزهایی است که دیده نمی‌شوند. سایه‌ها، صداها و اجسامی که در تاریکی تکان می‌خورند، بازتابی از هراس‌های کهن بشری هستند. فیلم به‌خوبی این ترس ابتدایی را دوباره زنده می‌کند.

ایمان و باور

یکی از نکات همیشگی در آثار Conjuring، ارتباط میان ایمان و مقاومت در برابر نیروهای شیطانی است. در این فیلم نیز باور قلبی وارِن‌ها و قدرت درونی‌شان بارها مورد آزمون قرار می‌گیرد.

خانواده

تم خانواده در دو سطح دنبال می‌شود: خانواده Smurl که در معرض نیروهای شیطانی قرار گرفته‌اند و خانواده وارِن که بار مسئولیت مبارزه را به دوش می‌کشند. این تضاد باعث می‌شود فیلم علاوه بر وحشت، بار درام پررنگی هم داشته باشد.

پایان و خداحافظی

همان‌طور که از عنوان فیلم برمی‌آید، مفهوم «آخرین مراسم» به معنای واقعی کلمه در تمام لایه‌های داستان حضور دارد. فیلم نه‌تنها درباره پایان یک پرونده است، بلکه استعاره‌ای از پایان سفر سینمایی وارِن‌ها نیز محسوب می‌شود. فیلم The Conjuring: Last Rites نه به اندازه قسمت اول نوآورانه است و نه به شدت قسمت دوم تأثیرگذار. اما به عنوان پایان رسمی، توانسته است با ترکیب وحشت و احساس، پرونده را ببندد. این اثر نشان می‌دهد که تیم سازنده بیش از آن‌که بخواهند صرفاً یک فیلم ترسناک دیگر بسازند، قصد داشتند تجربه‌ای احساسی برای طرفداران خلق کنند.

The Conjuring: Last Rites اثری است که هم نقاط قوت برجسته دارد و هم ضعف‌هایی آشکار. اگرچه ممکن است به‌اندازه آثار اولیه نفس‌گیر نباشد، اما توانسته است با روایت یک پرونده واقعی، بازی‌های درخشان و پایان نمادین، جایگاه خود را در دل مخاطبان حفظ کند. این فیلم نه صرفاً برای ترساندن، بلکه برای خداحافظی ساخته شده است؛ خداحافظی‌ای که تلخی و شیرینی را همزمان دارد. اگر از طرفداران قدیمی مجموعه هستید، تماشای این قسمت برایتان ضرورتی احساسی خواهد داشت. و اگر تازه‌کار هستید، این فیلم شاید شما را به عقب برگرداند تا دوباره قسمت‌های اولیه را مرور کنید.